Grotten en Vulkanen

Het is alweer een paar dagen geleden dat ik een blog online heb geplaatst dus maar weer tijd voor een nieuwe. We zijn ondertussen al aangekomen in het zonnige warme (25 a 30 graden) Napier waar we morgen oud en nieuw zullen gaan vieren.

Afgelopen dagen hebben Mark en ik doorgebracht in vulkanisch gebied. Voordat we daar waren zijn we als stelletje toeristen als koeien door de caves met de glowwormen doorgevoerd. Hiervoor moesten we een stukje omrijden maar dat maakt op vakantie niet zoveel uit, als we thuis zijn zullen we wel weer wat meer millieubewust omgaan met de auto en op de fiets naar het centrum van Uden gaan.

De grotten van Waitomo dus. Samen met een hoop andere krijg je eerst wat informatie over het ontstaan en vervormen van de grotten. Interessant en mooi om te zien. Foto's maken mocht niet tijdens deze tour. Na de informatie over de grotten en een beetje over de wormen werden we in bootjes geloodst om de glowwormen te zien. De wormen vangen door middel van hele lange slierten vliegen om zich zo vol te eten. Ze geven licht in de donkere grotten om zo vliegen te laten denken dat ze naar de uitgang (het licht) vliegen. Als je het licht in zo'n grot dus aan doet zie je allemaal slierten (spinnenwebben)aan het plafond hangen. Als het licht uit is zie je super veel blauwe lichtjes, heel gaaf om te zien. Een glowworm word geboren uit een eitje en als worm eet hij zich helemaal vol met insecten om vervolgens een cocon te worden. Als hij dan als vlieg eruit komt wordt hij geboren zonder maag en mond met als enige doel: voortplanting. Na een paar dagen gaat hij dood of wordt hij of zij natuurlijk opgegeten door een glowworm (omdat hij te dicht bij de slierten vliegt) wat een leven.
Kortom ondanks de drukte zeker een interessante tour.

En dan nu op naar Mount Doom ofwel Mt Ngarahoe en de Mt Ruapehu. Als we hier aan komen rijden herkennen we de bekende vulkaan uit de film vrijwel meteen daar is weinig twijfel over mogelijk. Hij is vrij stijl en ziet er ook echt uit als een vulkaan zoals je hem vroeger op school zou tekenen en hebt gezien in de Aardrijkskunde boeken. Even wat informatie opzoeken over deze vulkaan op internet en daar vinden we dat dit een van de 3 meest actieve vulkanen is in Nieuw Zeeland, dat is wel een gek idee zeg. Als we in het hotel komen staat er op de kamer duidelijk wat je moet doen bij een uitbarsting en ook hoeveel minuten je hebt om weg te komen. Je moet er toch niet aan denken dat er iets gebeurt en tijdens een wandeling hoorde we ook iemand zeggen dat deze vulkaan een stille is die niet waarschuwd voor het uitbarsten. Ons hotel zit vrij hoog en nog wel een stukje bij de vulkaan vandaan het komt vast dus wel goed (aangezien we nu in Napier zijn, Tsunamie gebied, is het allemaal goed gekomen).

Als we bij het hotel aankomen merken we meteen dat er een koude wind staat en een lange broek en trui wel nodig zijn. We zitten wat hoger in de bergen dus dat voel je meteen. Omdat we nog niet kunnen inchecken word een route naar de watervallen aanbevolen. Een leuke wandeling van ongeveer 2 uur. Deze besluiten we te gaan doen, dikke jassen aan, trui eronder en we beginnen de wandeling, zonnetje in het gezicht en mooie uitzichten. Al heel snel gaan de dikke jassen maar weer uit om deze vervolgens de hele weg mee te sjouwen. Kortom dat gaan we morgen dus niet doen, dan maar wat meer laagjes over elkaar aan. Het is inderdaad een mooie wandeling. De waterval was niet heel spectaculair maar de wandeling ernaartoe en langs het water was mooi. In een kleine 1,5 uur waren we terug en konden we gaan inchecken.

Op onze kamer lag een mapje met informatie over de omgeving, de vulkanen en eventuele wandelingen. Omdat we in het Nationaal Park zijn is er verder niet veel te doen dan wandelen (daarvoor zijn we hier ook ) en willen we morgen graag een lange tocht doen van een dagje ofzoiets. In het informatie boekje staat ook dat je Mt Ngarahoe kan beklimmen, dat lijkt ons wel gaaf. Bij de receptie vragen we dit na en of we er iets voor nodig hebben. Het is blijkbaar een pittige klim met veel losse stenen en naar beneden is net zo zwaar als naar boven. Toch lijkt het ons wel gaaf en besluiten we op internet maar wat meer hierover te zoek. Als we verder kijken zien we dat de berg voor de Maori (oorspronkelijke bewoners) een heilige berg is en uit respect wordt er gevraagd de berg niet te beklimmen. Daarom besluiten we het dan ook maar niet te doen, maar wat gaan we dan doen. We vinden de Tongariro Alpine Crossing, een wandeling van 19,4 km vlak langs de Mt Ngarahoe, de wandeling gaat naar een krater en uiteindelijk klim je toch 1886 meter. Een wanding die geschat 8 uur zou duren. Bij de receptie geven ze aan dat dit een zeer populaire loop is en dat we een shuttle bus nodig hebben die kant op want je mag er maar 4 uur parkeren. Dit word de wandeling van morgen.

We doen wat boodschappen, fruit, koekjes, broodjes en ieder 1,5 liter water mee voor onderweg. De volgende dag kunnen we dus aan de slag. Er is vertelt dat het vooral bovenop erg koud kan zijn dus verschillende lagen kleren aan. De vulkaan activiteit op dit moment gemeten is niks en het weer ziet er goed uit. Niks houd ons tegen hieraan te beginnen net als de weet ik hoeveel andere duizende toeristen. Een beetje spannend vinden we het beide wel want het is toch een heel eind, een lange klim en dus ook een flinke daling. Als een kudde schapen beginnen we de route en al snel halen we een hoop schapen in die toch echt niet doorlopen. Uiteindelijk vinden we een fijne pas en de eerste 1,5 uur zijn goed te lopen. Het is prachtig weer en het landschap is prachtig. Deze wandeling hadden we toch voor geen goud willen missen. Ook de eerste klim gaat eigenlijk zonder problemen, natuurlijk wat vermoeid maar het zijn allemaal trapjes dus goed te doen. Met mijn grote mond zeg ik nog tegen Mark nou ik had het wel wat pittiger verwacht hoor, er had wel wat meer uitdaging in mogen zitten.

Nou die uitdaging kwam er. Toen we een aardig eind omhoog waren hadden we het idee we zijn er bijna. We kwamen een bordje tegen en ik was al bijna in de veronderstelling dat dit het al was maar nee hoor hierop stond dat je moest kijken of het nog ging, of het weer nog goed was en of je echt wel fit genoeg bent om door te gaan. Natuurlijk zijn wij fit genoeg om door te gaan (zonder hooikoorts ben ik fit genoeg) want het meer uitdagende stuk zou nu nog komen. Dit gedeelte had ook geen nette trapjes meer en was meer je weg zoeken tussen de rotsen door en over de rotsen heen. Hier had ik mijn uitdaging gevonden hoor, met een keer stoppen en na flink wat gehijg komen we boven aan. Het waait er inderdaad vreselijk hard maar wat zijn we trots dat we samen met de rest van de kudde schapen boven zijn gekomen. Het zwaarste van de dag is voorbij nu is het nog maar een 13 km afdalen. Ondanks de wind en de kou boven was het uitzicht heel mooi, je ziet de lava stromen van de uitbarsting en de kraters waar water in is komen te staan. Ook opvallend dat er nog maar weinig tot niks meer groeit.

Het eerste kleine stukje afdalen bestaat uit losse gravel/los gesteente en hier is het vooral uitkijken dat je niet valt en niks breekt, zand skieend gaan we naar beneden en tussen de mensen door zijn we er best wel goed in. Onderaan aangekomen hebben we ook de hele vulkaan in onze schoenen zitten. Ondertussen is het 12.30u en als echte nederlanders is het tijd voor onze broodjes. We wandelen onze route verder, af en toe een fototje, zo de wandeling is goed te doen. We zijn onze wandeling trouwens om 08.45 gestart.

Wanneer je echt aan het rustige lange afdalen begint, merk je toch wel dat dit ook zwaarder word. Je weet dat je de klim en een heel mooi stuk van de wandeling gehad hebt en dat het nu nog z'n 2 a 3 uur lopen in. Vooral het steeds remmen ga je wel merken in de benen. Al we dan ook het bordje 12, 13 en 14 km zien staan kan het aftellen beginnen maar ook dan beginnen de weet ik hoeveel trappetjes naar beneden. Als we ongeveer in de bossen zijn en nog ongeveer 2 km te gaan hebben voelen we onze knieen wel. Wat een wandeling was het, nogsteeds hadden we hem niet willen missen maar hij was pittig genoeg. Uiteindelijk hebben wij hem gewandeld in 5 uur en 45 minuten. Een mooie tijd dus gezien er 8 uur voor staat. Zo konden we mooi nog onze shuttle van 03.00 pm terug halen. En ookal was het geen wedstrijd (zegt Mark) waren we wel als eerste van ons hotel terug, toch wel trots op ons zelf. Nu lekker met de beentjes omhoog en niet al te veel meer doen. Mijn handen zijn tijdens deze wandeling echt letterlijk braadworsten geworden. Het is maar goed dat ik mijn trouwring af heb gedaan want anders was hij spontaan geknapt, ik heb mijn handen nog nooit zo dik gezien. Ook hebben we de hele dag in de zon gelopen, welliswaar met alles bedekt maar onze handen niet. Terug in het hotel komen we er achter dat we deze best wel verbrand hebben. Gekke gewaarwording mijn braadworstvingers met een half rode hand. Een dag later is het gelukkig allemaal weer redelijk bijgetrokken. Over een paar dagen is het vast bruin.

Dan komt in ons hotel de volgende uitdaging. We hebben niet zo'n zin om in het hotel te eten (hebben we gisteren al gedaan) maar een supermarkt is alleen bij het tankstation en zoals je je voor kan stellen is deze niet heel uitgebreid. We kunnen zelf koken in het backpackers gedeelte van het hotel en in de supermarkt speuren we onze maaltijd bij elkaar. Mark vind een bakje om Noodles te maken en ik in de diepvries een kant en klare maccaroni met kaas. Dit lijkt echt een cullinair hoogstandje te gaan worden. Nou en ik kan je zeggen, na 6 spannende minuten voor de magnetron kijkend naar het bakje macaroni en kaas en vervolgens het ruiken van de heerlijke geur van een magntron maaltijd (het water loopt je vast al in de mond) ik kan je dus zeggen dit was niet de allerbeste maaltijd deze vakantie maar ach het was zo wel een goedkoop dagje.

De volgende dag is het dus tijd om door te rijden naar Napier. Als we opstaan en zien dat het vreselijk staat te regenen en waaien zeggen we tegen elkaar hoeveel geluk we met het weer hebben gehad tot nu toe, de hele vakantie eigenlijk al.

Dit was dan de laatste blog voor 2019. In Napier zullen wij morgen Nieuwjaar vieren (helaas zonder oliebollen, die mis ik wel) en op 2 januari rijden we weer door naar Wellington. Tegen die tijd weer een blog dus.

Liefs
Marielle en Mark