De witte stad, Sucre

Alle vervoersmiddelen zijn deze vakantie veelvuldig aan de beurt gekomen. Vanuit Potosi hebben we de laatste bus van stad naar stad te komen. Bestemming Sucre, de hoofdstad en ookwel bekend als witte stad. Na een busritje van 3, 5 uur komen we in Sucre aan. Opzich een prima busreis behalve voor Mark zn benen.

Voor ons kwam een stel te zitten, niks mis mee zou je zeggen behalve dat je in de bussen net zoveel beenruimte hebt als bij Ryanair. Voor mijn benen dus niks aan de hand maar voor Mark altijd redelijk krap. Als we rijden klapt de voorganger van Mark zonder enige waarschuwing zijn stoel in ligstand. En je gelooft het niet maar deze stoelen kunnen echt belachelijk ver naar achter.! Mark vraagt de man wel zijn stoel een beetje naar vore te doen maar zonder resultaat. Gelukkig kan hij zijn benen nog aan mijn kant kwijt. Ondertussen ligt de man zo goed als bij mark op schoot zodat mark hem een hoofdmassage kan geven op zijn half kale hoofd. Meanwhile de stoel achter Mark ligt een franse backpacker met zijn hoofd (dus voorover) tegen Mark zijn stoel te slapen. Kortom ligstand op schoot bij de fransman zit er voor Mark niet in. Wat een belevenis he, zo`n busreisje.

Na ongeveer een uurtje of 2 worden we abrupt wakker, de vrouw voor mij die echt net in de stoel past besluit ook zonder overleg (natuurlijk) het ook wel romantisch te vinden om bij mij op schoot te komen.. Nu konden Mark zijn benen echt nergens meer heen en was de Ryanair beenruimte nog eens ingekrompen. Hier begon ons stille protest ofja stil, we waren toch wakker dus dan kunnen we het maar beter hebben over 'de toekomst' dus vooral over Mark zn opleiding en wat we allemaal moeten doen als we thuis komen. Ook maar een paar keer extra bewegen met de benen, op een gegeven moment zegt de man iets tegen de vrouw en wij denken dat het iets was in de trant van: voel jij ook die benen in je rug.

Ook bedenk ik mij dat het wel eens tijd is voor een koekje en liggen die nu net boven in de tas waardoor Mark op moet staan. De man is het nu blijikbaar zo beu en zet zijn stoel naar voren. Mark zijn benen kunnen weer bewegen.

Aangekomen in Sucre hebben we een taxi naar Casa Verde (het groene huis) en inderdaad de B&B heeft een licht groene kleur. Het hotel/b&b staat hoog aangeschreven in de Lonely Planet en tripadvisor en wij kunnn dit inderdaad beamen. De eigenaren hebben de kamers vernoemd naar alle kinderen en kleinkinderen, er is een mooi binnenpleintje met zwembad (veel te koud water dat wel) en het ontbijt is er echt super goed met iedere dag verse Jus, gebakken eitje, broodjes, musli etc . Hier hebben we 3 nachtjes te verblijven.

Wat we nog niet vernoemd hebben is dat we van 4100m naar 2700m gedaalt zijn en daarmee is de temperatuur eindelijk aanzienlijk omhoog gegaan. We kunnen gewoon in een t-shirtje naar buiten (en hoeven hier nog net geen deet tegen de muggen te smeren) In Nederland is het hartstikke warm en wil iedereen het koel hebben maar wij zijn hier nu wel blij mee om lekker in een shirt naar buiten te kunnen.

De aankomstdag in Sucre is een zondag en dat merken we want er is heel veel dicht. We vermaken ons door een terrasje, zonnetje op een bankje in het park. Prima vol te houden dus zo` n dagje. We zijn blij dat we de route deze kant op doen want we komen verschillende reizigers tegen die de reis andersom doen en nu het vooruitzicht vanuit zon naar sneeuw en -10 `s nacht te gaan hebben.

Onze eerste volle dag in Sucre zijn we van plan wat meer van de stad te gaan zien en iets te boeken om de volgende dag te doen. Helaas is het historisch museum op maandag blijkbaar ook dicht dus dat moeten we dan ook maar de volgende dag doen. We bewandelen een berg waardoor we mooi uitzicht hebben over de stad, lopen wat door de stad en door de marktjes en zien een hoop. Verder weinig bijzonderheden voor deze dag. We hebben wel echt een vakantie gevoel!

De 2e volle dag in Sucre is een drukkere dag. Vandaag bezoeken we het historisch museum in de ochtend. Dit was wel interessant maar haalt het lang niet bij het vorige museum. In de middag hebben iets heel vets geboekt. We gaan een motorrijles + tour doen. Om 10 voor half 3 moeten we bij het kantoor zijn om vervolgens om half 3 te vertrekken. Deze keer geen Bolivian time maar alles vertrekt netjes op tijd. We hebben met zn 2e les van 1 instructeur waarna we even geoefend hebben we naar de volgende plek doorgaan. De omgeging is echt super mooi en we hebben van die echte cross motoren (geen scooter want we moeten echt schakelen etc zoals bij grote motoren) kortom echt super vet!! Motor rijden lijkt me toch wel heel gaaf te gaan doen en dit off road door het zand, stenen en kuilen is wel echt mijn ding. Volgens de gids zou ik wel ergens talent hebben ofja het makkelijk oppakken maar dat zal allemaal wel meevallen. Als het maar hard gaat vind ik het gewoon leuk. Toffe ervaring dus maar ook een gezellige gids en ook de mevrouw in de office is heel vriendelijk en aardig.

Door de helm een paar uur opgehad te hebben (ja een helm moest dus ook voor mij, super veilig dus) was het tijd om in het hotel even op te frissen om vervolgens voor onze laatste avond in Sucre ergens wat te gaan eten. Via tripadvisor hadden we een tentje gevonden maar als we daar binnen komen is het er maar koud en oogt het niet heel gezellig.

Ik had onderweg daarnaartoe een ander kroegje gezien waar het beter oogde dus we besluiten daar maar heen dan. Als we binnenkomen zoeken we een tafeltje en horen we ineens een hoop geroep. We hebben het eerst niet door maar blijkbaar zit onze gids met een groepje belgen en nog een andere gids, daar in hetzelfde cafe aan tafel. Er wordt ons gevraagd erbij te komen voor een Cervesa (biertje) dus dat doen we. De andere gids is een Nederlandse man uit Deurne en met zn alle drinken we wat. Super gezellig. Uiteindelijk gaat de groep Belgen naar een optreden van een bandje kijken en blijven wij met de gids (Henry) over. Hij besteld voor ons 2 lokale gerechten uit Sucre. Voor mij iets van varkens ribs (super lekker gemarineerd) en voor Mark iets van vlees, met frietjes, groentes,pittig en iets van saus. Het zag er niet lekker uit maar het smaakte goed.

Henry blijft bij ons aan tafel (eet ook wat) en na het eten haalt hij voor ons nog wat lokale drankjes. We praten over vanalles en zo werd het steeds later. Uiteindelijk besluit de gids ons mee te nemen naar een plaatselijke dans kroeg? zoiets (dinsdag avond) om daar te gaan dansen. Dit was een hele belevenis. Spanjaarden, bolivianen hebben gewoon veel meer ritme gevoel. Ook Mark paste er prima tussen. Ik daarintegen heb het ritmegevoel van een (ja wat zal ik er eens van maken) angstige kat (in ieder geval niks) en had ik daar net zo goed de klompen dans (op klompen) kunnen doen. Heel tof om de andere te zien dansen maar niet zo aan mij besteed.

Kortom een paar hele gave dagen in Sucre en nu zijn we klaar om de vlucht te pakken naar Santa Cruz, malaria gebied en het laagste punt van Bolivia. De taxi hier naartoe was ook een hele beleving. Er is namelijk een vliegveld bij Sucre op 20 minuten afstand dus in die veronderstelling waren we zojuist. Echter waren we er na 20 minuten achter in de taxi door alle haarspeldbochten, waren we er nog niet. Mark zoekt de weg op, op zijn telefoon en we gaan totaal de andere kant op international airport.. Onee dat is nooit goed he want we hebben een binnenlandse vlucht. Als we naar een klein uur rijden op het vliegveld aankomen ben ik ondertussen we groen van de auto en gaat Mark navragen of we wel op het goede vliegveld zijn. Wat blijkt die andere was een militair vliegveld dus we zitten goed... gelukkig. Nu zijn we net door de douane, heel appart ons tassen zijn niet gescand en niet gecontroleerd, dat maak je ook niet snel meer mee. Nog een klein half uurtje dan vliegen we en na deze taxirit heb ik daar dus echt heel veel zin in NOT. Gelukkig maar 40 minuutjes en dan hebben we korte broeken weer.

Xx Marielle en Mark